XXXV.
Un sirventes fas en luec de jurar,
E chantarai, per mal e per feunia,
De malvestat que vey sobremontar
E decazer valor e cortezia,
Qu' ieu vey als fals los fis amonestar
Et als lairos los lials prezicar;
E 'ls desviatz mostron als justz la via.
Enguanatz es en son nesci cuiar,
Folhs qui cuia que enjans e bauzia
Fassa son don decazer e mermar,
Enans los sors e 'ls creys e 'ls multiplia;
Meravilh me cum totz no van raubar,
Pus malvestat ama hom e ten car,
E lialtat ten hom a fantaumia.
Glotz emperier no vol vezer son par,
E li clerc an aquelha glotonia
Qu' en tot lo mon no volrion trobar
Home mas els que tengues senhoria,
Qu' els feyron leys per terras guazanhar,
Cum poguesson creysser e non mermar;
Ades fai pron un petit de baylia.
Ab totas mas vey clergues assajar
Que totz lo mons er lurs, cuy que mal sia;
Quar els l' auran ab tolre o ab dar,
O ab perdon, o ab ypocrizia,
O ab asout, o ab beur', o ab manjar,
O ab prezicx, o ab peiras lansar,
O els ab dieu, o els ab diablia.
En Gostia, diguatz m' a 'N Azemar,
Si defendre si vol de la clercia,
Miels qu' en lur fag si guart en lur parlar,
O si que non en bada s' armaria,
Qu' els trazon so don hom no s pot guardar
Que quant autres fan enguanas farguar
Et elhs enguans per maior maystria.
Non aus dire so que elhs auzon far,
Mas anc rascas non amet penchenar,
Ni elhs home qui lur dan lur castia.
Pierre Cardinal.
