LVI.
Ancmais per aital razo
No fuy de chantz embargatz,
Qu' er suy de joy tant sobratz
Que mos sabers no m ten pro
Per chantar del gran plazer
Qu' ieu ai, segon mon dever,
Quar sai mon senhor estort
N Aimeric de peitz de mort
Ad honor, don quays perduda
Es Narbona revenguda.
E dieus, a cuy dreitz sap bo,
Sia 'n grazitz e lauzatz,
E don nos acort e patz
Ad honor tota sazo
De mo senhor, ses voler
Del sieu pople dechazer,
E meta ns o en tal port
Que nulhs hom no y prena tort,
Quar el no falh ad ajuda,
Sol qu' om la y deman deguda.
Qu' ancmais nulh fag tant no fo
Per tantas gens deziratz,
Ab tant de gaug restauratz,
Quon qu' a onor de prezo
Yssis, et ab bo saber,
Mo senher, quar jorn e ser
Per gens de quascuna sort,
Suau e cridan mot fort,
N' era pregatz a saubuda
Dieus, qu' el a honor creguda.
Per qu' ieu lo prec que perdo
Per dever, quant n' er pregatz
Humilmen, si perdonatz
Vol esser, e garde quo
Fon e quon es, quar saber
Pot e deu, quant pot valer,
Senhers que truep dezacort
El sieu sotz autruy ressort;
Quar gens contra luy moguda
Lo fai levar en vil bruda.
E pus d' acuzacio
Es ab lo rey escuzatz
Franses, on es lialtatz,
Al qual dieus ajuda do;
En totz bes sapcha caber
El sieu grat ab captener
Degut et ab bon conort,
Que paresca qu' el recort
Dels senhors qu' an defenduda
Narbona e retenguda.
Lo pobles deu jorn e ser
Dieu lauzar et honrar fort
De Narbona, quar estort
A son senhor ab mouguda
De gran gaug per sa venguda.
Pros coms de Foys, mout saubuda
Es d' est fag la vostr' ajuda.
