X.
Quan lo dous temps d' abril
Fa 'ls arbres secs fulhar,
E 'ls auzelhs mutz cantar
Quascun en son lati,
Ben volgr' aver en mi
Poder de tal trobar,
Cum pogues castiar
Las domnas de falhir,
Que mal ni dan no m' en pogues venir.
Qu' ieu cugiey entre mil
Una lial trobar,
Tan cuiava sercar;
Totas an un trahi,
E fan o atressi
Col laire al bendar,
Que demanda son par
Per sas antas sofrir,
Per qu' el mazans totz sobre lui no s vir.
Tant an prim e subtil
Lur cor per enganar,
Qu' una non pot estar
Que sa par non gali;
Pueys s' en gab e s' en ri,
Quan la ve folleiar;
E qui d' autruy afar
Si sap tan gent formir,
Ben es semblans qu' el sieu sapch' enantir.
E selha que del fil
A sos ops no pot far,
Ad autra en fai filar;
E ja peior mati
No us qual de mal vezi;
Que so qu' avetz plus car
Vos faran azirar,
E tal ren abelhir
Que de mil ans no vos poiretz jauzir.
Si las tenetz tan vil
Que las vulhatz blasmar,
Sempre us iran jurar,
Sobre las dens N Arpi,
Que so qu' om ditz que vi
No s fai a consirar;
E saubran vos pregar
Tan gent ab lur mentir
De lurs enjans nulhs hom no s pot guandir.
Qui en loc feminil
Cuia feutat trobar
Ben fai a castiar;
Qu' ieu dic qu' en loc cani
Vai ben sercar sai:
E qui vol comandar
Al milan ni baillar
Sos poletz per noyrir,
Ja us dels grans no m don pois per raustir.
No s saup tan gent venjar,
Quan lo fetz escorjar,
E il det per escarnir
Capel e gans, com ieu fas quan m' azir.
Donas, pois castiar
No us voletz de falhir,
Amtas e dans vos n' aven a sufrir.
Pierre de Bussignac.
