XIII.
Hueimais no y conosc razo
Ab que nos poscam cobrir,
Si ja dieu volem servir,
Pos tant enquer nostre pro
Que son dan en volc sufrir;
Qu' el sepulcre perdem premeiramen,
Et ar suefre qu' Espanha s vai perden
Per so quar lai trobavon ochaizo;
Mas sai sivals no temem mar ni ven:
Las! cum nos pot plus fort aver somos,
Si doncx no fos tornatz morir per nos!
De si mezeis nos fes do,
Quan venc nostres tortz deslir;
E fes so sai a grazir,
Quan si ns det per rezemso:
Doncx qui vol viure ab morir
Er don per dieu sa vid' e la y prezen,
Qu' el la donet e la rendet moren,
C' atressi deu hom morir no sap quo.
Ai! quant mal viu qui non a espaven!
Qu' el nostre viures, don em cobeitos,
Sabem qu' es mals, et aquel morir bos.
Auiatz en qual error so
Las gens, ni que poiran dir,
Qu' el cors qu' om no pot gandir
De mort, per aver que y do,
Vol quecx gardar e blandir;
E de l' arma non a nulh espaven
Qu' om pot gardar de mort e de turmen:
Pens quecx de cor s' ieu dig vertat o no,
E pueys aura d' anar melhor talen;
E ja no y gart paubreira nuls hom pros,
Sol que comens, que dieus es piatos.
Cor sivals pot aver pro,
D' aitan pot quecx s' en garnir,
Que l' als pot dieus totz complir
E nostre reys d' Arago;
Qu' ieu no cre saubes falhir
A nulh que y an' ab bon cor e valen,
Tan pauc vezem que falh' a l' autra gen;
Non deu ges far a dieu peiurazo,
Qu' elh l' onrara, si 'lh li fai onramen;
Qu' ogan si s vol n' er coronatz sa jos,
O sus el cel; l' us no ilh falh d' aquestz dos.
E non pretz folha razo
Lo reys castellas, ni s vir
Per perdre, ans deu grazir
A dieu, qu' elh mostr' e 'l somo
Qu' en lui se vol enantir,
Et autr' esfortz ses dieu torn a nien;
C' aissi valra son ric pretz per un cen,
Si acuelh dieu hueimais per companho,
Qu' elh no vol re mas reconoyssemen:
Sol que vas dieu non sia ergulhos,
Mout er sos pretz onratz e cabalos.
Vida e pretz, qu' om ve de folha gen,
On plus aut son, cazon leugeiramen:
Bastiscam doncx en ferma peazo
El pretz que i s ten, quan l' autre van cazen;
Que totz sos pretz, sos gaugz e sos laus fos
En pessar fort, tant a dieus fait per nos.
Bels Azimans, dieus vezem que us aten,
Qu' en aissi us vol gazanhar francamen,
Qu' onrat vos te tant que a mi sap bo;
No 'l fassatz doncx camjar son bon talen,
Ans camjatz vos; que mais val per un dos
Qu' om s' afranha ans que fortz caia jos.
