LVII.
Tant m' es l' onratz, verays ressos plazens,
Ples de lauzor del senhor N Amalric,
Del mieu senhor, filh premier N Aymeric
De Narbona, que mos cors n' es jauzens,
Qu' entr' els Toscas s' es tan gent capdellatz
Qu' els amicx a de la gleysa honratz,
E 'ls enemicx mortz e vencutz per guerra.
Mout es auutz belhs sos comensamens
De nobles faitz ab sen et ab cor ric
Que son semblan a l' aut dever antic,
Qu' el essenha d' onor esser manens
De Narbona, don sia dieus lauzatz;
Pero per Foys li ven de l' autre latz
Devers que s deu tener al sojorn guerra.
L' onratz Comus de Florensa valens
Ac bon cosselh, quan al rey lo queric
Per capitani, quar sey enemic
Ne son al bas, don es sieus l' onramens,
Per luy, don deu per tot esser lauzatz
E car tengutz, ab tot que aia patz,
Quar si honran, l' a gent honrat de guerra.
Si honran a honratz sos benvolens,
E Narbona e 'l bon rey que seguic,
E Foys e selh qu' en partida 'l noyric,
Quar anc no 'l fes nesciejar jovens,
Ans es ab sen curos et atempratz,
Don es per totz sos enemicx dubtatz
Tant que lur es sos ressos pieitz de guerra.
De dieu li ven sos bos captenemens,
Per qu' ieu li prec e li cosselh e 'l dic
Qu' el retenha, quon senhor ad amic,
Ab humil cor de totz vils faitz temens,
E creysser l' a en totas sas bontatz,
Si s' afortis contra vils voluntatz,
Quar aissi vens hom espirital guerra.
Lo senhor prec N Amalric qu' enansatz
Sia per luy sos pretz gent comensatz,
En totz sos faitz, aissi quon es per guerra.
