XXXVIII.
Estiers mon grat mi fan dir villanatge
Li faillimen vironat de follia
D' un croi marques, e sai qu' eu fas follatge,
Q' ab escien failh per autrui follia;
Mas una res m' escuza, s' o enten,
Que si fossen cellat li faillimen,
Ja del faillir non agr' hom espaven;
E qui mal fa, ben dei sofrir q' om dia.
Per qu' eu dirai d' un fol nega barnatge,
Sosterra pretz, e destrui cortesia,
Qu' om ditz qu' es natz de Monferrat linatge,
Mas non pareis a l' obra qu' aissi sia;
Ans crei que fo fils o fraire de ven,
Tan cambia leu son cor e son talen:
En Bonifaz es clamatz falsamen,
Car anc bon faig non sap far a sa via.
Son sagramen sai eu qu' el mis en gatge
Als Milanes et a lur compagnia,
E 'n pres deniers per aunir son paratge,
E vendet lur la fe qu' el non avia;
Pero de fe d' eretges no 'l repren,
Qu' el jura leu e fail son sagramen;
E s' el annatz volgues rendre l' argen
Del sagramen, crei q' om lo quitaria.
Tant es avols e de menut coratge
Qu' anc jorn no 'l plac pretz de cavalaria,
Per qu' a perdut pro de son heritatge,
Q' anc non reqeis per ardiment un dia;
Mas qar a faz dos traimes tan gen
A son seingnor, a Tan primieramen,
Pois a Milan a cui frais convinen,
E cuia a obs cobrar sa manentia.
S' eu fos seigner ja no m feir' homenatge
Adrechamen, car sai qu' el no 'l tenria;
Ni m baisera mais de boch' el visatge,
Car autra vez la m baiset a Pavia,
Pois en baiset lo papa eissamen;
Donc pois aissi tota sa fe demen,
S' ab me jamais fezes paz ni coven,
Si no m baises en cul, ren no 'l creiria.
Ai! Monferrat plangues lo flac dolen,
Quar aunis vos e tota vostra gen,
Qu' aissi fenis l' onratz pretz veramen
Que Monferratz per tot lo mon avia.
Aunit Marques, al diabol vos ren
Qui tal vassal taing aital segnoria.
Lanfranc Cigala.
