XLIII.
De l' arcivesque mi sap bon
Q' ieu un sirventes fasa,
Don ieu dirai, dieus m' o perdon
Donei de mala casa;
De nul mal no si lassa
Que puesca far,
Ni tem duptar
En ren q' a dieu desplasa,
Qu' en totz fatz o traspassa,
Per que plus fols par que s' avi' amansa.
El ha los set peccatz mortals
Per q' om ten mala via;
Aucir no tem ne perjurs fals,
Ergueilh et avaria
A 'l renegatz,
Et es proatz
De falsa garentia;
Lo seten no diria,
Qar es tan laitz m' en lais per cortesia.
Anc non vi tan fals coronat
Nuls hom qi tenges terra,
Q' el no tem far tort ni peccat,
E mescla tot l' an gerra,
E 'ls sieus baissa en terra,
E 'ls pren soven
Per son fol sen,
E 'ls enclaus e 'ls enserra;
Veiatz del fals com erra,
Que per aver veda e solv e soterra.
Jonqera aucis per aver
Dinz la maison escura,
Qe anc nuls homs no i poig saber
Nuilh' autra forfachura;
El non a de dieu cura,
Per qe mescre
La ferma fe
Q' es en sant' escritura:
Ben er mal' aventura,
S' el legatz ve, si no 'l crema o no 'l mura.
Cill d' Arll' estavan a legor,
Ses trebailh e ses nausa,
Tro qe 'l agron lo fals pastor;
Ben es fols, qar el ausa
Penr' aissi la lur causa,
Ni far perdon
Del dan qe fon;
Veias ses fera causa,
Jamais non auran pausa,
Si no 'l meton tot viu de sot la lausa.
