XXIII.
Del rei d' Arragon consir,
Que mantas genz l' au lauzar,
E totz sos faitz vei grazir;
Donc ben dei meravillar
Cossi pot far era treguas ni fis,
Qu' anc chai chastels no fo per lui assis:
Mais volc guerra filz del rei d' Etobia
Lo jorn que venc cavalcar a Peria.
Si son pretz vol enantir,
Ges er no s deu acordar;
Anz li deu ben sovenir
Qu' el coms fetz Sancho passar
En Proensa, e si 'l reis s' afortis,
Mais n' er temsutz per totz sos enemis:
Joves deu far guerra e cavalaria,
E quant er veillz, taing ben qu' en patz estia.
Eu vic ogan, ses mentir,
Mon Austoret amparar,
Si qu' anc pois no 'l dec faillir
Tro 'l fetz sa terra cobrar,
Cella que ill tol lo coms que sos paris
E sos oncl' es e sos peires vezis;
Trenta castels ten de sa seingnoria:
Mal' er la fins, se aquels no ill rendia.
A mo Joan auzi dir
Que fai 'N Aimeric jurar
Et a 'N Bertran, a venir
Per lo comte guerreiar;
Totz tres gaban qu' els marcs e 'ls esterlis
Faran metre els enaps e 'ls bacis,
E 'l reis fara merce e gaillardia,
Se saint si lo mante e l' abazia.
Guionet, si m vols servir,
Lo comte m vai saludar,
E di qu' a lui volc esdir
Tro m fetz Angles gueraiar,
Non li fis mal, anz era sos amis
Mais de fizel perponz de saint Daunis;
Si ren m' a tolt pois, perdonat li sia,
De tot aisso qu' eu tenc en ma baillia.
Quant que m fezes ejauzir
Amors, era m fai plorar,
E m tol manjar e 'l dormir
Per vos, domna, cui dieus gar:
No us puos vezer, mas be us sui francs e fis,
Qu' autra del mon no m platz ni m' abellis;
Mais am de vos sol la bella paria
Que s' autra m des tot quant eu li queria.
Bona domna, la meiller qu' anc hom vis,
Ja no cuiges que mos cors vos trais,
Mas am vos mais que mi ni ren que sia.
