XVII, Bel m' es, quan la roza floris

XVII.

Bel m' es, quan la roza floris

E 'l gens terminis s' enansa,

Fas' un vers a m' aventura

Don mos cors es en balansa

Pel dous chan del rossinhol

C' aug chantar la nueit escura

Per los vergiers e pels plais.

Reis, per los crestians faillis,

Quar Masmut nos fan sobransa;

Coms ni ducx non senh sentura

Miels de vos feira de lansa;

Per l' emperador me dol,

C' a moutas gens fai fraitura;

Tals en plora que n' a jais.

Vostre coratges s' esclargis

Quar n' avetz bon' esperansa;

Sobre Paguans, gens tafura,

Cavalguatz senes duptansa;

Premiers penres l' abadol,

E si anatz ab dreitura

Tro a Maroc, faran lais.

Sel qu' el joi del segle delis

Vei que son pretz dezenansa;

Fils es d' avol criatura

Que fai avol demostransa,

E per tan non baisa 'l col,

Quar gitatz es a non cura,

Estai mais entr' els savais.

Per mi non dic, tan m' abelis

Quan vei molt gran alegransa,

Amors vol calonja s dura,

E non pot aver fizansa,

Si carnal arma non vol,

Quar vei que cors non a cura

Mas de senhor que engrais.

Chantador, lo vers vos fenis,

Aprendetz la comensensa:

Marcabrus per gran dreitura

Trobet d' altretal semblansa;

E tenga lo tug per fol

Qui no conois sa natura,

E no 'l membre per que s nais.

Pierre d' Auvergne.