XXIX, En aquell temps qu' el reys mori 'N Anfos

XXIX.

En aquell temps qu' el reys mori 'N Anfos

E sos belhs fils qu' era plazens e pros,

E 'l reys Peire de cui fon Araguos,

E 'N Dieguo qu' era savis e pros,

E 'l marques d' Est, e 'l valens Salados,

Adoncx cugei que fos mortz pretz e dos,

Si qu' ieu fui pres de laissar mas chansos,

Mas ar los vey restauratz ambedos.

Pretz es estortz qu' era guastz e malmes,

E dons gueritz del mal qu' avia pres,

Q' un bon metge nos a dieus sai trames

Deves Salern savi e ben apres,

Que conoys totz los mals e totz los bes,

E mezina quascun segon que s' es;

Et anc loguier non demandet ni ques,

Ans los logua, tant es francs e cortes!

Anc hom no vi metge de son joven,

Tan belh, tan bo, tan larc, tan conoissen,

Tan coratgos, tan ferm, tan conqueren,

Tan be parlan ni tan ben entenden,

Qu' el be sap tot, et tot lo mal enten;

Per que sap mielhs mezinar e plus gen,

E fai de dieu cap e comensamen,

Qu' el ensenha guardar de falhimen.

Aquest metges sap de metgia tan,

Et a l' engienh e 'l sen e 'l saber gran,

Qu' el sap ensemps guazanhar mezinan

Dieu e 'l secgle, guardatz valor d' enfan,

Qu' el sieu perden venc meten e donan

Sai conquerir l' emperi alaman;

Hueymais cre ben, com que y anes duptan,

Los faitz qu' om ditz d' Alixandr' en contan.

Aquest metges savis, de qu' ieu vos dic,

Fon filhs del bon emperador N Enric,

Et a lo nom del metge Frederic,

E 'l cor e 'l sen e 'l saber e 'l fag ric,

Don seran ben mezinat siey amic,

E i trobaran cosselh e bon abric;

De lonc sermon devem far breu prezic,

Que ben cobram lo gran segon l' espic.

Be pot aver lo nom de Frederic,

Que 'l dig son bon e 'l fag son aut e ric.

Al bon metge maiestre Frederic

Di metgia, que de metgiar no s tric.

Aimeri de Péguilain.