Guillaume Anelier de Toulouse. Ara farai, sitot no m platz

Guillaume Anelier de Toulouse.

Ara farai, sitot no m platz

Chantar verses ni chansos,

Sirventes en est son joyos,

E sai qu' en seray blasmatz;

Mas del Senhor suy servire

Que per nos suferc martir

Et en crotz denhet morir,

Per qu' ieu no m tem de ver dire.

Quar vey quel temps s' es camjatz

E 'ls auzelets de lurs sos,

E paratges que chai jos,

E vilas coutz son prezatz

Clercx e Frances cuy azire;

Qu' ieu per ver lur vey dregz delir,

E merces e pretz veuzir;

Dieus m' en do so qu' ieu 'n dezire.

Tant es grans lur cobeytatz

Que dreytura n' es al jos,

Et engans e tracios

Es dreitz per elhs apellatz:

Don pretz, dos, solatz e rire

Franh, e vezem car tenir

Los malvatz, que ges servir

Non podon Dieu, ni ver dire.

Per qu' ieu suy al cor iratz,

Quar aissi s pert ad estros,

Per sofracha d' omes bos,

Aquest segles ves totz latz;

Qu' ieu vey qu' hom met en azire

Drechura per fals mentir,

E 'l tort ans qu' el drech escrir,

E 'l mals enans qu' el bes dire.

Joglars ben son dezamatz,

La flors dels valens baros,

Cuy cortz, domneyars e dos

Plazion, joys e solatz;

Qu' er si re als voletz dire

Vos pessaran d' escarnir,

Quar ja no 'ls pot abellir

Qu' aver; aver lur tolh rire.

Lo valens coms, sens fench dire,

Mante pretz e s fa grazir

D' Astarac, e 'l platz servir

E donar e joy e rire.