XVI.
Aissi quo 'l malanans,
Quant a sas grans dolors
E treballas e plors,
Que solas ni bobans
No 'l fan gaug, tant es grans
Sos dols e sa tristors,
Suy eu, e 'ls ay peiors,
Per lo vescoms prezans
Qu' es mortz, per qu' en deu aver
Tot Narbones ira e dol, jorn e ser,
Quar perdut an lur senhor natural;
Dieus li fassa, s' il platz, lay bon ostal!
Qui cassara engans
Ni malfaitz ni folhors
Ni falses ni trachors,
Ni qui n' er ta membrans
Hueymais d' era enans
Quo 'l vescoms caps d' onors,
Qu' era de pretz senhors
E capdels e gardans?
Aras l' a volgut aver
Nostre senhors et ab se retener,
Que say mest nos non a laissat aital
Ni de Fransa tro 'l rey de Portogal.
Greu mortz, tu fas plorans
Estar ab grans dolors
Ducx et emperadors,
Cavaliers e sarjans,
Quar bayssatz lur valors;
Qu' el mielhs dels pus melhors
N' as menat, don es dans,
E grans es talas per ver:
Tan de dol n' ay, qu' a pauc no m lays chazer,
E nueg e jorn el cor ira mortal,
Que si soan sai tug li Proensal.
E qui fara mais tans
De plazers ni d' amors,
Ni er tan bo secors
Qu' elh non era duptans
Ni y garava ricors,
Et era dels melhors,
Paires e capdelhans,
E 'n tug avia poder:
E qu' elh sia mortz, las! e qui s pot tener
Que no s plore ab gran dolor coral,
Quar en sa mort prendem tug dan e mal.
Hueymais er mos afans
Dolens ab grans freiors,
Quan no veirai la flors
Dels frugz ben afruchans
E 'l mielhs e 'l pus amans
Et ab mais de dossors
Et ab mais de lauzors,
E 'l pus humilians
Et ab mais de gran plazer
Que, mil ans a, nuls hom pogues vezer,
Era 'l vescoms N Amalricx dous, lial,
Que de maire non nasquet pus cabal.
Pus dieus non vol deschazer,
Et a luy platz, ben deu a nos plazer;
Mas preguem lo tug ensems a jornal
Qu' elh lo met' al regne celestial.
Jean Esteve.
