VII, Lo coms m' a mandat e mogut,

VII.

Lo coms m' a mandat e mogut,

Per En Ramon Uc d' Esparro, 

Qu' ieu fassa per lui tal canso

Qu' en sion traucat mil escut,

Elms et ausbercx et alcoto,

E perpong falsat e romput.

Et es luecx que sia atengut,

Pus mi fai comtar sa razo,

E qu' enans de la roazo

O aia 'l coms aperceubut,

Que blasmarion m' en Guasco,

Que de lor mi tenh per tengut.

A Toloza, part Montagut,

Plantara 'l coms son guonfaino

Al prat comtal, josta 'l peiro;

Quan lay aura son trap tendut,

Nos alogerem d' enviro,

Si que tres nuegz hi jairem tut.

E desse que serem vengut,

Mesclara 'l torneys pel cambo,

E Catalas e ill d' Arago

Tombaran soven e menut,

Que non lur tenran pro arso,

Tan grans colps hi ferrem nos drut.

E no pot esser remazut

Que vas cel no volon tronso,

E que sendat e sisclato

E samit no sion romput,

Cordas e becas e paysso

E traps e pavaillo perdut.

E seran hi ab nos vengut

Las poestatz e li baro,

E tug li honrat companho

Del mon e li plus elegut,

Quar per aver e per somo

E per pretz hi faran aiut.

Lo reys qu' a Tarascon perdut,

E 'l senher de Montalbeo

Rogiers, e 'l filh Bernart Otho,

E 'l coms Don Peire lor n' aiut,

Lo coms de Foys, e 'N Bernado,

E 'n Sancho, frair' al rey vencut.

De lai penson de guarnizo,

Que de sai lur er atendut.

Totz temps vuelh que li ric baro 

Sion entre lor irascut.

Bertrand de Born.